Even na achten in de morgen was het, toen de coupé plotseling werd opgeschrikt door gekreun op de wc. Het was zachtjes begonnen maar in korte tijd steeds heftiger geworden. Ook was er een hoop gestamel en gehijg geweest. Het had zelfs geleken alsof er dingen werden verschoven. Zo wild ging het er aan toe.

Iets wat ook mijn medereizigers niet onopgemerkt bleef. Voor de wc-deur had zich een groepje mensen verzameld. Verwonderd keken ze naar de dieprode letters die ‘bezet’ aangaven. Een oudere man had even kort zijn oor tegen de dunne plastic deur aangehouden en bevestigend naar zijn leeftijdsgenoten geknikt die op enige afstand waren blijven staan. Ze mompelden dingen als ‘onbehoorlijk’ en raakten verwikkeld in discussies over normen en waarden. Een vader hield zijn handen tegen de oren van zijn dochtertje aangedrukt. ‘Kom maar snel doorlopen, schatje’ verzuchtte hij hoofdschuddend. Het was een vreemde gewaarwording.

Bij het eerstvolgende station hadden veel passagiers de trein verlaten. Ik was echter geïntrigeerd op dezelfde plek blijven staan. Ongeduldig huppelde ik van mijn ene op mijn andere been. Het gekreun en gehijg was nu overgegaan in slechts nog wat gestommel, waarna de wc-deur met geweld openzwaaide. Ik had mezelf praktisch opgesteld, zodat ik onopgemerkt kon bekijken wie er uit het hokje zouden komen. Ik was echter met stomheid geslagen toen er slechts één persoon naar buiten kwam. Het was een man van middelbare leeftijd in een quasinonchalant maatpak die al lopende zijn kraagje fatsoeneerde. Verbouwereerd had ik nog een controlerende blik in het hokje geworpen met nul resultaat. Toen ik achterom keek zag ik de glazen deur die leidde naar de coupé nog natrillen. Zonder aarzelen snelde ik de man achterna. Ik zag hoe hij met een zucht in een stoel aan het raam neerplofte en vervolgens beide handen door zijn haren liet glijden. Hij begroette me met een knipoog toen ik in de stoel naast hem plaats nam. Even later was hij begonnen met het exporteren van fotobestanden van zijn iPhone naar de laptop die inmiddels opengeklapt op zijn schoot stond. Met een schuin oog keek ik toe hoe hij zijn LinkedIn pagina opende en met de muis richting ‘wijzig profielfoto’ scrolde. Onmiddellijk herkende ik het wc-hokje van daarnet. Echter waren de letters wc weggevallen, waardoor enkel nog het zinnetje ‘Gelieve … netjes achter te laten’ op de achtergrond overbleef. ‘Wat denk je ervan?’ vroeg de man me nu. ‘Best smooth, toch?’ Hij had een uitvergrote weergave op zijn venster geopend en naar mij toegedraaid. ‘Onevenaarbaar’, antwoordde ik.