Er is één ding waar wij fashionista’s het altijd over eens zullen zijn. Je kledingkast is nooit vol genoeg. Of het nu gaat om die cute little black dress, een stoere bikerjack, die edgy sneakers of een paar catchy accessoires, je kunt er nooit genoeg van hebben. Fashion is a drug. De gedachte aan een nieuwe look is iets waar ieder modehart sneller van gaat kloppen. Letterlijk. Want geluk is te koop, je hoeft alleen maar naar de juiste winkels te gaan. Dus boys, als jullie nu nog dachten dat wij dames de zoektocht naar onze perfecte outfit tijdverdrijf vinden… Wake up! Shoppen is serious business.

Wat je draagt is wat je uitstraalt. Verrassend. Inspirerend. Maar vooral dicht bij jezelf. Dat éne item kan jou net die boost geven die ervoor zorgt dat jij straalt in je outfit! En vaak wéét je al wat er boven aan jouw to-buy-list staat. In gedachten zie je jezelf al flaneren. Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de zoektocht ernaar niet altijd easy money is. Een tijdje terug had ik op mijn lijstje een absolute nummer één. Sinds ze hun degelijke unfashionable imago ietwat hadden verloren, stonden ze bij mij met stip bovenaan. Ik was van ze gaan houden. De Timberland boots.

Ik had ontdekt dat ze naast bergen ook prima winkelstraten konden bewandelen. En en passant hadden ze ook nog eens een killer uitstraling onder die strakke skinny of het elegante jurkje. Er was alleen één probleem. Ik bleek niet de enige te zijn die deze cuties bovenaan haar wish list had gezet. Want waar ik ook kwam, óóóveral waren ze uitverkocht in mijn maat. De Timbie’s speelden duidelijk hard to get en ik ging graag in het spelletje mee. Op een dag stapte ik op de trein en reisde ik naar de andere kant van het land. Mijn schoenen achterna. Ik kon mijn geluk niet op toen ik ze daar in the one and only Timberland Store op me zag staan wachten. Míjn maat en míjn kleur. Ik liet ze meteen inpakken en beloofde goed op ze te passen. Ze konden overigens veel hebben. Behalve olie. En wijn. Maar ze daar vandaan houden bleek lastiger dan verwacht.

Nadat ik had uitgepuft van mijn shopmissie in een nostalgisch bruin café, wilde ik voldaan weer terug naar huis. Echter vlak voordat mijn hand de deurklink had kunnen grijpen voelde ik plots een koude plens over mijn linkerarm waarin ik de winkeltas vasthield. Als ontwaakt uit een mooie droom draaide ik mijn hoofd opzij. Ik keek recht in de ogen van een geschrokken serveerster die zojuist een dienblad rosé uit haar handen had laten vallen. Precíes toen ik daar liep. Over míjn arm en over míjn tas. Over míjn schoenen. Gedesillusioneerd stond ik daar. In een zee van rossige wijn. Mijn mouw was doorweekt. Het papier waarmee de schoenen omwikkeld waren dreef in de natte plastic tas. En mijn schoenen?! Geen druppeltje! In mijn hoofd maakte ik vreugdedansjes. Vanaf dit moment wist ik het zeker. Ze waren voorbestemd. Mijn buddies. We zouden nooit meer van elkaar afkomen. Mission accomplished!